Spośród wszystkich dostępnych w Polsce form współpracy pomiędzy firmą i pracownikiem, umowa B2B zyskała ostatnimi czasy popularność. Nie dotyczy ona jednak każdej sytuacji - podpisać ją mogą jedynie strony, które spełniają kilka podstawowych wymogów prawnych i administracyjnych.
W najprostszym tłumaczeniu, umowa B2B (Business-to-Business) to umowa współpracy, którą zawierają dwa podmioty gospodarcze, a jej celem jest wspólne działanie biznesowe. Rozwinięcie skrótu oznacza, że współpraca ma miejsce pomiędzy dwoma podmiotami gospodarczymi. Nie należy mylić tej umowy z B2C (Business-to-Consumer), gdzie współpraca odbywa się pomiędzy przedsiębiorstwem i konsumentem.
Główną cechą każdej umowy B2B jest fakt, że obie strony współpracują na zasadzie równorzędności, a działania każdej z nich odbywają się w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. W treści takiej umowy najczęściej znajduje się zakres i warunki świadczenia usług, a także forma wynagrodzenia.
Niekwestionowaną korzyścią w przypadku umów B2B jest większa swoboda co do negocjacji warunków współpracy niż ma to miejsce np. przy umowie o pracę. W polskim prawie umowy te podlegają przepisom prawa cywilnego (Kodeks Cywilny) i handlowego (Kodeks Spółek Handlowych).
Zawierając umowę B2B z drugą stroną współpracy, w jej treści przede wszystkim należy jasno i precyzyjnie określić dane na temat przedsiębiorstw, które są stronami. Chodzi o dane identyfikacyjne, takie jak nazwa, adres, numer NIP, a opcjonalnie także numer Krajowego Rejestru Sądowego.
Dodatkowo należy szczegółowo określić przedmiot umowy, czyli zakres wykonywanych usług, ich jakość, ilość, terminy oraz warunki realizacji. W umowie powinny znaleźć się także warunki finansowe (cena, formy płatności, sposób rozliczania faktur). Przydatne jest również określenie odpowiedzialności obu stron za ewentualne szkody, wady czy uszkodzenia towarów. W przypadku udzielania gwarancji należy dokładnie opisać jej zakres i warunki.
Istotnym elementem umowy B2B jest także okres jej trwania i warunki rozwiązania (np. wypowiedzenie czy upływ terminu). Jeśli obie strony dogadają się co do automatycznego przedłużenia, zapis na ten temat również powinien się pojawić. W umowie B2B należy również pamiętać o postanowieniach dotyczących poufności i ochrony danych osobowych, a także szczegółów związanych z rozstrzyganiem sporów.
Wybór pomiędzy jedną z tych form współpracy jest uzależniony od kilku czynników. W przypadku umowy o pracę należy mieć na uwadze, że upoważnia ona pracodawcę do większej kontroli i nakreślania szczegółowych instrukcji na temat wykonywanych zadań. Umowa B2B daje większą swobodę i niezależność.
Umowa o pracę zapewnia zatrudnionemu znacznie więcej świadczeń socjalnych, takich jak ubezpieczenie zdrowotne, emerytalne czy płatny urlop. W przypadku B2B o takie rzeczy musi zadbać sam pracownik. Do tego umowa B2B zakłada większą odpowiedzialność za wyniki i ryzyka związane z wykonanymi przez pracownika zadaniami.
Przy umowie o pracę zatrudniony nie musi się martwić kwestiami podatkowymi - wszelkie składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne są uiszczane przez pracodawcę. Umowa B2B przenosi ten obowiązek na drugą stronę - oprócz obowiązku prowadzenia własnej działalności gospodarczej, wymogiem jest właśnie regulowanie kwestii podatkowych i administracyjnych.
Zobacz też: Tego urlopu pracodawca nie może odmówić. Grozi mu kara grzywny