Przed podjęciem decyzji o zajmowaniu się pupilem, należy mieć na uwadze kilka kwestii. Nie tylko czas, jaki wygospodarujemy na zabawy z psem, ma znaczenie. Warto zdobyć wiedzę dotyczącą jego preferencji i zabiegów pozwalających zadbać o psi wygląd. Dziś poświęcimy uwagę psim włosom, które bywają bardzo wymagające. Które psy potrzebują szczególnej dbałości w tym zakresie? Nie tylko pudle i samojedy stanowią wyzwanie dla właścicieli.
Pudel duży ma kręcone włosy, o które regularnie trzeba dbać. Tę rasę trzeba czesać codziennie
Pudle mogą być małe lub duże. Co ciekawe, te większe pupile wykorzystywano niegdyś podczas polowań na ptactwo wodne. Ta rasa rewelacyjnie pływa i dobrze sprawdza się podczas tropienia. Niektóre z tych psów będą wspaniałym kompanem dla osób z niepełnosprawnościami, ze względu na swoją wrażliwość i inteligencję. Pudle chętnie uczą się nowych umiejętności i uwielbiają towarzystwo dzieci.
Jeśli chodzi o ich włosy, należy pamiętać, że są one gęste i kręcone. Pudle nie posiadają podszerstka, który u wielu psów stanowi warstwę termoizolacyjną. O włosy tych czworonogów należy dbać poprzez regularne strzyżenie i codzienne czesanie. Jeśli zaniedbamy tę kwestię, pojawią się kołtuny.
Psie Sucharki - kalendarz na wrzesień. Maria Apoleika i jej pudel Misio Fot. Marcin Stępień / Agencja Wyborcza.pl
Chart afgański ma jedwabiście gładkie włosy. Kąpiemy go przynajmniej raz na dwa tygodnie
Ta rzadko spotykana rasa powstała na terenie Afganistanu. Początkowo charty afgańskie polowały na wilki, gazele czy lisy. Broniły stad i były prawą ręką myśliwych. W tych psach ceni się szybkość i zwinność. Dziś charty częściej widujemy na wystawach psów niż polowaniach. Właściciele psów tej rasy muszą pamiętać o jej wrażliwości na anestetyki, czyli środki do znieczulenia. Charty poza tym są uznawane za bardzo eleganckie psy. W utrzymaniu dla niektórych mogą okazać się wyzwaniem. Ich włosy są długie i jedwabiście gładkie. Charty wymagają codziennego czesania i porządnej kąpieli minimum raz na dwa tygodnie. W przeciwnym razie będą wyglądały nieestetycznie. Charta afgańskiego wiele osób określa "majestatycznym" ze względu na elegancki wygląd włosów. Potrafią lśnić z daleka. Samce mogą mieć nawet 74 cm wysokości. Suczki z kolei sięgają maksymalnie 69 cm, a minimalnie mierzą 63 cm. Dorosły chart afgański może ważyć nawet 27 kg.
Chart Afgański wikimedia
Samojed kiedyś pracował w zaprzęgu, a dziś chodzi po wystawach
Plemię Samojedów zamieszkiwało Rosję i Syberię, a jego nieodłącznym towarzyszem był pies zaprzęgowy, czyli samojed. Ten sympatyczny czworonóg kiedyś ogrzewał swych właścicieli w namiotach, a potem został doceniony przez resztę świata, między innymi z powodu śnieżnobiałej sierści. Najbardziej zakochali się w samojedach obywatele Wielkiej Brytanii, gdzie powstał pierwszy klub hodowców tej rasy. Samojedy jako żywiołowe i energiczne psy wymagają długich spacerów. Są jak najbardziej chętne do zabawy z człowiekiem. Ich sierść składa się z dwóch warstw - jedną z nich stanowią gęste włosy, a drugą puchaty podszerstek. Regularne czesanie jest tutaj wskazane, natomiast strzyżenie zabronione. Samojedy mają delikatną skórę, skłonną do podrażnień. Nie mają tendencji do złuszczania naskórka i dzięki temu mniej uczulają, niż pozostałe czworonogi.
Sznaucer olbrzym jest odważny, ale i wymagający. To pies z krzaczastymi brwiami
Przodkiem tego czworonoga jest prawdopodobnie pies wiejski, który pełnił funkcję stróża gospodarstwa. Sznaucera olbrzymiego nazywa się czworonogiem obronnym. Przy nim można czuć się bezpiecznie. Jest odważny i wierny wobec właściciela. Należy docenić jego wspaniale rozwinięte narządy zmysłów. Jego odporność na zmienne warunki atmosferyczne sprawia, że dobrze sprawdza się przy wymagających zadaniach. Ten pies ma gęsty, wełnisty podszerstek. Sierść sznaucera olbrzyma wymaga częstego trymowania. Włos okrywowy należy do twardych i przylegających do ciała. Patrząc na owłosienie sznaucera olbrzyma, można zauważyć, że ma on charakterystyczne brwi i brodę. Przeważnie ta rasa występuje w czerni lub w mieszance "sól-pieprz".
Wystawa psów rasowych. Sznaucer olbrzymi w swoim namiocie fot. Kacper Kubiak / Agencja Wyborcza.pl
Kerry blue terrier polował kiedyś na wydry. Może mieć rudy nalot na sierści, ale tylko do pewnego momentu
Kolejny czworonóg z włosami występuje od dawna na terenie Wielkiej Brytanii. Kerry blue terrier sprawdzał się podczas polowania na szczury, a także na... wydry. Głęboka woda nie stanowi dla niego problemu. W Irlandii ten pies sprawdza się jako wsparcie policji. Duża zwinność to jego znak rozpoznawczy. Początkujący mogą mieć z nim trudności. Kerry blue terrier może ganiać za ptactwem lub robić własne porządki w ogrodzie. Co istotne, takie psy należy wcześniej odpowiednio wyszkolić w kontakcie z otoczeniem. Mogą być agresywne przy innych zwierzętach. Działa na nie stanowcze podejście, ale bez fizycznego przymusu. Kerry blue terriery przychodzą na świat czarne. Wraz z upływem lat stają się szare, dla niektórych nawet szaro-niebieskie. Ich ubarwienie może być również rude, ale dopuszczalne jest tylko do osiemnastego miesiąca życia. Miękka i falista sierść tej rasy wymaga strzyżenia w regularnych odstępach.
Bedlington terrier, czyli pies owieczka. Górnicy mieli z niego ogromny pożytek
Przodkowie bedlingtona terriera byli wykorzystywani przez górników. W okolicach Newcastle cieszyli się dużą popularnością. Cechy myśliwskie tej rasy sprawdzały się przy polowaniach na szkodniki. Borsuki, lisy czy szczury nie były straszne dla przodków tej rasy. Bedlington terrier ma charakterystyczny włos - zakłada się, że został odziedziczony po Ottehoundach, które były cenione w Anglii już w XVIII wieku. O jego wygląd trzeba dbać z najwyższą starannością. Wizyty u groomera będą koniecznością, gdyż jedwabiste i sprężyste włosy należy myć specjalnymi środkami. Częste kąpiele są podstawą pielęgnacji takiego włosia. Umaszczenie w przypadku tej rasy może być piaskowe, niebiesko-popielate, niebieskie podpalane lub wątrobiane, czyli brązowe. Warto zaznaczyć, że bedlington terrier ma silny uchwyt szczęki i jest dość upartym psem. Wymaga codziennych spacerów. Potrafi sprawiać kłopoty ze względu na swą upartość, ale dla właścicieli czy ich przyjaciół jest na ogół przyjazny. Wobec innych ras bedlingtony mogą być nieco agresywne.
MARY ALTAFFER/AP
Więcej podobnych artykułów można znaleźć na naszej stronie głównej Gazeta.pl.
