Wszyscy znają owczarki niemieckie czy buldogi francuskie. Mało kto jednak wie, że Polska też może pochwalić się pięknymi psami. Aż pięć ras z naszego kraju zostało uznanych przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI) i wbrew pozorom nie są tak rzadkie. Być może masz takiego czworonoga w domu i nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, że jego korzenie pochodzą właśnie z Polski.
Owczarek podhalański to typ psa pasterskiego. Po raz pierwszy opisano ją w 1938 roku, a dokonał tego W. Wieland w rozprawie "Rodzime odmiany psów pilnujących w Polsce". Mężczyzna pisał wówczas, że owczarek podhalański jest efektem mieszania polskich psów pasterskich ze słowackimi. Jego zadaniem było pilnowanie stad i domostw raz pomoc w poszukiwaniu zaginionych zwierząt gospodarczych. Z tego względu do dziś czworonogi tej rasy charakteryzują się czujnością, odwagą i obronną postawą. Mają białą, grubą sierść, gęsty podszerstek i ciemne obwódki oczu. Co ciekawe, dzięki zawartej w sierści lanolinie szata tej rasy ma właściwości samoczyszczące. Jest odporna na brud, który nie utrzymuje się na niej zbyt długo. To bardzo duże psy osiągające około 60-65 centymetrów wysokości i od 45 do nawet 65 kilogramów wagi.
Początki charta polskiego datuje się nawet na XII-XIII wiek. Pierwotnie psy służyły do polowań na ptactwo, dlatego były ulubieńcami szlachty polskiej. Co ciekawe, po II wojnie światowej hodowle tej rasy zanikły. Zakazano wówczas polowań z chartami, więc nie było na nie popytu. Niestety, wiele psów też likwidowano. Do odtwarzania rasy przystąpiono dopiero w latach 70. XX wieku, a w 1989 roku wpisano ją do rejestru Międzynarodowej Federacji Kynologicznej. Warto jednak zaznaczyć, że psy te uznano za zagrożenie dla zwierząt łownych z uwagi na ich naturę. Dlatego, aby hodować lub trzymać charta polskiego w domu, trzeba uzyskać specjalne pozwolenie. Psy te są smukłe i silne, mają dobrze zbalansowane ciała oraz proporcje. Charakteryzują się wąskim pyskiem i krótką sierścią. Dorosłe suki osiągają około 68-75 centymetrów wysokości, a psy od 70 do nawet 80 centymetrów.
Początki tej rasy sięgają lat 60. XX wieku, kiedy hodowlą zajmował się pułkownik Józef Pawłusiewicz. Były to psy myśliwskie, więc wówczas cieszyły się dużą popularnością. Dopiero w 1983 roku Związek Kynologiczny w Polsce otworzył dla nich księgę wstępną, a ostatecznie wpisano je do rejestru FCI w listopadzie 2006 roku. W tym samym czasie określono też typ rasy. Gończe polskie to duże czworonogi, sięgające około 55 centymetrów wysokości i ważące od 22 do 26 kilogramów. Mają lekką i zwartą budowę ciała, krótką sierść, przeważnie czarną z brązowymi i rudymi przebarwieniami. Uważa się, że to inteligentne i łagodne psy, ale dosyć nieufne. Wykazują też silny instynkt myśliwski i stróżujący.
Pierwsze wzmianki o ogarach w polskiej literaturze sięgają już XVI wieku. Ze względu na swój myśliwski charakter, zwierzęta te były niezwykle popularne i służyły do pomocy w polowaniach. Z czasem zaczęto jednak krzyżować je z innymi psami, przez co w pewnym momencie trudno było znaleźć typowego ogara. Jej rekonstrukcją zajął się pułkownik Wojska Polskiego Piotr Kartawik w 1959 roku. 5 lat później udało się opracować wzorzec rasy, a 15 listopada 1966 roku wpisano ją do rejestru FCI. Uważa się, że są to psy spokojne, zrównoważone i bardzo towarzyskie. Lubią przebywać zarówno w pobliżu innych zwierząt, jak i ludzi. Przy okazji są też bardzo stróżujące, pilnują swojego terenu i od razu alarmują o nadejściu intruza. Charakteryzują się grubą sierścią średniej długości, czarnym korpusem i podpalanym umaszczeniem w okolicach głowy, uszu, nóg, podbrzusza i ud. Dorosłe osobniki mają około 60 centymetrów wysokości i 20-30 kilogramów wagi.
Polski owczarek nizinny to pies w typie pasterskiego i stróżującego. Jego przodkiem jest pies tybetański, który przywędrował z Tybetu na Nizinę Wschodnioeuropejską. Wiadomo, że już w XVI wieku owczarek cieszył się dużą popularnością, ponieważ pomagał w pilnowaniu stad owiec. Dziś służy już głównie do towarzystwa. To wesołe i oddane psy, bardzo inteligentne oraz wykazujące się cechami myśliwskimi i stróżującymi. Są także czujne i nieufne wobec obcych. Dorosłe samce osiągają około 45-50 centymetrów wysokości, a samice od 42 do 47 centymetrów. Ich waga wynosi zwykle około 20 centymetrów. Największą cechą charakterystyczną jest długa, puszysta sierść z dużą ilością podszerstka. Dopuszczalne są różne umaszczenia, zarówno jednolite, jak i łaciate.
Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł.
Bądź na bieżąco! Obserwuj nas w Wiadomościach Google.